Model FDM zakłada, że w wyniku traumatyzacji tkanki dochodzi do odkształcenia układu powięziowego i wiążących się
z tym dolegliwości fizycznych i ograniczeń funkcjonalnych. Pacjenci najczęściej interpretują je jako ból oraz ograniczenie zakresu ruchu. Model zakłada, że proces gojenia tkankowego, bez uprzedniego usunięcia bolesnych dystorsji, jest zaburzony. Jak wiemy, ciało goi się najlepiej w ruchu i obciążeniu. O takim środowisku nie możemy mówić, gdy ból limituje nie tylko zakresy ruchu, ale również pracę układu limfatycznego, siłę i tonus mięśniowy, co w rezultacie prowadzi do adhezji i patologicznych zrostów tkankowych. Jeżeli za pomocą ściśle określonych technik manualnych skorygujemy odkształcenia, wówczas możemy zaobserwować niemal natychmiastową poprawę dolegliwości bólowych, zwiększenie zakresów, płynności i dynamiki ruchu, poprawę czucia głębokiego, a często również normalizację odruchów miotatycznych, tonusu
i siły mięśniowej.

Techniki manualne o najwyższej skuteczności terapeutycznej, stosowane przez terapeutów FDM, często do złudzenia przypominają gesty wykonywane przez pacjentów w trakcie prowadzonego wywiadu (wskazywanie linii, punktów etc.), dzięki czemu działanie terapeutyczne staje się logiczne, mierzalne i zrozumiałe nie tylko dla terapeuty, ale również dla pacjenta.